Door het bezig zijn met mijn pagina 'Teckels in Nood', kwam ik Saartje op het spoor in Duitsland. Dit bijzondere, mooie meisje bleek waarschijnlijk blind en doof te zijn en moest naar een goed thuis, anders zou het waarschijnlijk einde oefening voor haar betekenen. Ik wilde haar zelf dolgraag hebben, maar met twee jonge kinderen,, pas een paar maanden een 'nieuwe' teckelreu in huis en een jaar met enorm veel teckelellende, durfde ik het niet zo goed aan. Na de vraag op Facebook aan mijn leden gesteld te hebben wat zij van dit verhaal vonden, bleek het gros het niet aan te durven om zo'n meisje in huis te nemen. Sterker nog; velen dachten dat zij geen kwaliteit van leven zou hebben, zo zwaar gehandicapt, en er waren er zelfs die opperden dat inslapen het beste zou zijn... Maar dat was voor mij sowieso geen optie. Als door een wonder diende al snel haar gouden mandje zich aan, door een mailtje van Fleur. Haar moeder Stella ving al jaren gehandicapte hondjes op en het teckelmeisje mocht bij haar gaan wonen; geweldig! Ook al vond ik het nog steeds jammer dat ik haar zelf niet in huis kon nemen, was ik wel heel blij en dankbaar dat ze nu in zo'n geweldig warm nestje terecht zou komen. Daarnaast werd ik nog benaderd door lieve Belgische leden, woonachtig in Duitsland. Zij boden aan het meisje daar voor ons op te pikken; hartstikke lief! En zo geschiedde. Sandra, de vrouwelijke helft van het koppel, en ik onderhielden contact met het adres in Duitsland waar het puppenmeisje zat en ook met Fleur & Stella hadden we veel contact. En net twee dagen voordat het puppenmeisje opgehaald zou worden, kreeg ik een mailtje; het teefje zou ook nog een broertje hebben, wiens prognose nog slechter was dan die van haar. Of hij wellicht ook mee mocht komen, anders zou het waarschijnlijk niet goedkomen met hem... Een golf van adrenaline overspoelde mij. Het was natuurlijk zo klaar als een klontje dat we dit arme kereltje niet aan zijn lot over zouden laten. Dus hakte ik meteen de knoop door, door te zeggen dat hij dan wel deze kant op mocht komen. Van daaruit zou ik dan wel kijken hoe en wat. Maar zoals je wellicht begrijpt, wist ik diep in mijn hart al dat dit kereltje nergens anders meer heen zou gaan dan naar ons... En toen was daar dus al héél snel 'dè dag'. De hele dag was er contact tussen alle dames. Sandra had ons duo 's ochtends vroeg al uit een hele dubieuze situatie weggehaald en was heel blij dat ze de hondjes veilig bij zich had vanaf dat moment. Al snel werden de eerste foto's naar ons gestuurd en onze harten smolten nog harder dan voorheen.. 's Avonds zou Sandra ze naar Nederland brengen en we spraken met z'n allen af in Eindhoven. Daar aangekomen stonden de andere dames er al en was er met iedereen meteen de klik zoals we die ook al per mail en telefoon hadden gehad. En toen werd er dan een klein hoopje wit met bruine teckel in mijn handen geduwd. Wit met bruin ja, want meneer en mevrouw hadden net daarvoor in de reisbench gepoept, haha. Gelukkig waren er vochtige babydoekjes aanwezig, waarmee het ergste leed even verholpen kon worden. Twee witte teckeltjes; hoe bijzonder is dat? Het was, als mega teckelliefhebster van kind af aan, een hele vreemde gewaarwording. Maar wat ook meteen opviel, waren de misvormde oogjes. Dit heet 'Microftalmie' en staat voor hele kleine, onderontwikkelde oogjes. Microftalmie gaat ook bijna altijd gepaard met blindheid, of (zéér) slechtziendheid. Noddy z'n oogjes zijn nog slechter dan die van Saartje; dat werd in het mailcontact ook al doorgegeven. Zowel Noddy als Saartje zijn blind, maar het lijkt heel soms of Saartje toch nog wel eens schaduwen of contouren kan ontwaren. Noddy ziet alleen het verschil tussen donker en licht en wordt daar ook heel blij van; heel lief. Enfin. Daar stonden we dan met z'n allen op de parkeerplaats, met onze bijzondere sp(r)ookjes. Lang konden we echter niet blijven, want Sandra moest nog helemaal terug naar Duitsland en Stella & Fleur naar Belgie & Maastricht. Het moeten scheiden van dit bijzondere broertje en zusje die zo aan elkaar gehangen hadden, brak mijn hart. Ik had zo met ze te doen, maar de wetenschap dat ze anders uberhaupt geen leven (meer) hadden gehad, maakte toch wel wat goed. Daarbij hadden we afgesproken contact met elkaar te houden. Sterker nog; we waren een Facebookpagina begonnen, waarop we Noddy & Saartje elke dag hun avonturen naar elkaar zouden laten schrijven. :-) Het uitgebreide verhaal valt te lezen op de Facebookpagina van Noddy & Saartje, maar kortgezegd; het bleken geen zielige, bange hondjes te zijn, wat je wellicht zou verwachten van hondjes met zulke zware handicaps. Nee, het waren(/zijn) twee boefjes, die ons een hele pittige tijd gingen bezorgen met hun opvoeding en wennen aan hun nieuwe omgeving. Een pup vergt sowieso veel tijd, maar deze twee 'gevalletjes' waren nog nèt even wat pittiger, haha. Gelukkig hadden we elkaar en de fans op de Facebookpagina die ons telkens weer een hart onder de riem staken en met ons mee leefden, waardoor onze kleine sp(r)ookjes inmiddels zijn opgegroeid tot twee prachtige, stoere, hartveroverende takkies, die overduidelijk genieten van het leven!