Review Teckel Hotel Tirol

Half Juli was het zover en togen wij vol verwachting richting Teckel Hotel Tirol.

We vertrokken op vrijdagavond rond 21:15 uur, met de verwachting en de hoop daarmee files te vermijden.
Helaas bleek niets minder waar en stonden we vanaf 0:00 uur in de file,
om er vervolgens niet meer uit te komen (een onverwachte ‘zwarte zaterdag’).
De reis die we binnen zo’n 10 uur hadden moeten kunnen maken, duurde daardoor maar liefst 16 uur…
(Wij gaan ook eens een keer naar het buitenland, haha!)
Ondertussen hadden we regelmatig contact via whatsapp en sms met Eric en Anneliese van het Teckel Hotel, die ontzettend lief met ons meeleefden.
Keikapot maar blij, kwamen we uiteindelijk eín-de-lijk op onze bestemming aan.
Het zag er in het echt net zo gezellig uit als op de foto’s en filmpjes die we reeds op Facebook hadden gezien.
We werden heel hartelijk verwelkomd door zowel Eric, Anneliese, als wel Ciska; de moeder van Eric.
Héérlijk; eindelijk uit die auto en in deze prachtige omgeving!
Ook de hondjes waren enorm blij om eindelijk uit de auto te zijn.
Noddy (onze blinde- en dove teckel) is bepaald geen fan van autorijden, dus vooral voor hem was ik blij dat we er waren.
(En voor onszelf ook; driekwart van de reis teckelgepiep-, gehijg, en gejodel is geen feestje, haha.)
Het Teckel Hotel Tirol oogt als een authentiek Oostenrijks hotel.
Grappig is dat nagenoeg álle hotels/huizen veel op elkaar lijken, met hun uitstraling, balkons en overal bloemen.
En nagenoeg al deze gebouwen zijn hotels, ofwel worden er appartementen en/of 1 of meer kamers verhuurd vanuit ‘privé-huizen’.
Mayrhofen is sowieso een echt toeristenplaatsje; vooral wintersport gerelateerd.
Goed, voor wat betreft het Teckel Hotel en de omgeving:
Wat meteen opvalt, is de gezellige speelweide vóór het hotel, met als trekpleister het schattige zwemvijvertje met watervalletje voor de takkies.
Verder staan er gezellig wat tafels, stoelen en bankjes, om lekker te gaan zitten terwijl de hondjes spelen.
Er staat een grote bak met drinkwater, er ligt wat hondenspeelgoed, er zijn leuke tunneltjes én twee tentjes om in te slapen.
Deze tentjes zijn tijdelijk, totdat de bestelde houten huisjes er zijn.
Onze drie takkies waren helemaal leip van de tentjes!
Vooral voor ons dove- en blinde teckeltje was het een heerlijk rustplekje uit de zon, terwijl zijn ‘broers’ lekker speelden met de andere takkies uit het hotel.
Eric en Anneliese hebben zelf een woongedeelte op de begane grond van het hotel.
Hier is onder andere via de zijkant van het hotel (bij de speelweide) via een leuk opstapje met terrasje bij te komen.
Vooral onze choco had zo in de gaten dat wanneer hij daar voor de deur ging zitten, er wat lekkers te halen viel.
Of hij ging gewoon lekker brutaal op eigen houtje naar binnen, als de deur open stond (zo heeft moeders hem overigens niet opgevoed ;-) ).
Eric en Anneliese vonden het geweldig om de takkies allemaal lekker te verwennen,
en gingen keer op keer voor de bijl door de bedelende koppies…
Jullie snappen dan ook wel dat meneertje ruim een kilo zwaarder mee naar huis ging, hahaha!
Alle gasten krijgen een welkomstdrankje naar keuze en dat ging er na die vermoeiende reis wel in.
Na even gezellig gekletst te hebben met de lieve eigenaren en wat reeds aanwezige gasten,
besloten we even te gaan bijtanken op onze hotelkamers.
(Zowel de jongens als manlief en ik hadden een eigen hotelkamer.)
Het eerste wat ons opviel, was dat er bijna overal tapijt lag.
Dat vonden wij persoonlijk niet zo heel handig; met zoveel hondjes over de vloer.
Er kunnen ongelukjes gebeuren met een plasje, een keertje spugen, enzovoorts.
Eén van onze takkies heeft bijvoorbeeld helaas af en toe epileptische aanvallen, waarbij dan ook de kans er is dat hij z’n plas laat lopen.
Nou wil ik sowieso al niet dat hij zo’n aanval krijgt natuurlijk, maar al helemáál niet op dat tapijt. :-p
Eric vertelde dat in de loop der tijd het tapijt er hoogstwaarschijnlijk uit zal gaan.
Indien gewenst, kun je bij het hotel een bench lenen voor de duur van het verblijf.
Wij begrepen echter van de aanwezige gasten dat de meeste takkies gezellig bij de baasjes en bazinnetjes in bed logeerden, haha.
Die van ons mogen dat helaas niet van ons, dus die sliepen op hun meegenomen kussen op de grond.
Nou probeerde ik het stukje tussen het kussen en het bed steeds af te zetten met onze tassen,
zodat de takkies ’s nachts niet aan de wandel zouden gaan en er misschien ongelukjes zouden gebeuren.
(Dat gebeurt thuis eigenlijk nooit – tenzij ze een keertje ziek zijn -, maar je weet maar nooit.)
Ik ben een hele lichte slaper, dus dat kwam mijn nachtrust niet ten goede, haha.
Thuis slapen de takkies beneden, dus dan word ik alleen wakker als ze blaffen of stoeien.
Maar nu werd ik al wakker als er eentje opstond of zich omdraaide.
Met laminaat of een stenen vloer zou ik rustiger hebben gelegen, omdat dan een eventueel ongelukje makkelijk schoon te maken is.
De kamers zelf waren ouderwets met onder andere de bedden en kasten van het vorige hotel (wel nieuwe matrassen en dergelijke natuurlijk), maar wel gezellig.
Voor hele lange gasten, is het bed wellicht wat aan de korte kant.
Er lagen hele leuke teckelkussentjes van het Teckel Hotel in de kamer, maar dat was ook het enige Teckel gerelateerde.
In sommige kamers hingen al wel teckelschilderijtjes aan de muur; daar was een Nederlandse kunstenares nog mee bezig.
Want voor de echte Teckelgek kan er natuurlijk niet genoeg ‘Teckeligs’ te zien zijn! :-p
Er hangt een nieuwe flatscreen tv aan de muur, met onder andere wat Nederlandse kanalen.
Dat was ’s avonds na alle wandelingen en indrukken wel even lekker, voor het slapengaan.
Onze zoontjes hadden een kamer met bad en toilet, wij eentje met een douche en toilet.
Ouderwetse badkamers, maar verder prima.
Enige nadeel was dat ik een paar keer tijdens het douchen een ijskoude en/of bloedhete straal over me heen kreeg.
Wellicht trok dan een andere gast net een toilet door, of deed wat anders met het water.
Onwijs mooi was het grote balkon op onze kamer; we hadden een prachtig uitzicht op de bergen en ook uitzicht op de speelweide.
Je deelde het grote balkon met de gast(en) van de kamer naast je.
Het is wellicht een idee om hier mettertijd een tussenschot tussen te plaatsen (hierover hadden meerdere gasten het).
Wij hadden tijdens de vakantie het geluk met iedereen ontzettend goed op te kunnen schieten,
maar je kunt natuurlijk ook altijd mensen treffen met wie je het minder goed kunt vinden en die het niet grappig vinden als de teckels bij elkaar de hotelkamers binnen komen sjouwen, haha.
’s Avonds werd ons eerste diner aldaar buiten genuttigd.
Dit hadden wij allemaal een beetje verkeerd begrepen.
Wij dachten dat je zelf kon kiezen wat je at (lopend buffet of bbq) en dat drinken was inbegrepen.
Dat dachten andere mensen ook, maar dat was dus een misverstand.
Je eet in feite met de pot mee en als je iets echt niet lekker vindt, is er een alternatief.
Het drinken bij het ontbijt (koffie, thee, melk, water, jus d’orange) is wel inbegrepen, drinken bij het avondeten niet.
De eerste avond werd er pizza besteld.
We aten gezellig met z’n allen in de speelweide, terwijl de takkies lekker aan het spelen waren.
De volgende ochtend werd het ontbijt in de eetzaal geserveerd.
In de eerste instantie was het de bedoeling dat de teckels mee de eetzaal in zouden mogen,
maar hier was vanaf gestapt, nadat er een dag eerder een takkie had overgegeven.
We lieten onze teckels dus maar buiten in de speelweide, samen met een nieuw vriendje.
Als moeder de Gans zijnde, vond ik dat dus wel behoorlijk spannend…
Gelukkig had ik vanaf onze tafel uitzicht op een stukje van de speelweide en kon ik makkelijk af en toe op en neer lopen om even te kijken.
Het buffet was simpel, maar lekker.
Er waren twee verschillende soorten broodjes, mueslirepen, yoghurt, gekookte eieren, schijfjes meloen, vlees- en zoetwaren, kaas, koffie, thee, water, melk en jus d’orange.
In de loop der dagen werden het kaiserbroodjes, met brood dat je zelf kon snijden en veranderde het fruit nog wel eens en was er soms roerei.
Om de hoek bij het hotel is een schattig zitplaatsje met een fonteintje, wat bankjes en een mini Kapelletje.
Ik heb persoonlijk een zwak voor Kerkjes en Kapelletjes en dan kun je in Oostenrijk je hart ophalen.
Op nog geen 10 minuten lopen van het hotel zit een ontzettend mooie waterspeelplaats.
Honden mogen daar niet op/in, maar er zijn wel bankjes waar je even met de hondjes kunt gaan zitten kijken.
Een klein stukje verder staat een prachtig Religieus schouwspel/Kapelletje en weer wat meter verder begint een traject om op de berg te klimmen.
Ik heb geprobeerd een stukje mee te lopen met de honden, maar dit ging helaas niet.
Door de lange reis had ik helaas veel last van mijn reuma en daarnaast was het voor ons blinde en dove teckeltje ook te moeilijk.
Ik begeleid hem altijd een beetje mee, maar ik moest hem nu té vaak corrigeren en dat was voor zowel hem als mij te vermoeiend.
Dus manlief en de jongens gingen verder en ik ben met de honden teruggelopen.
Ik wilde echter nog niet terug naar het hotel nu ik eindelijk in Oostenrijk was, dus ik besloot met de hondjes even een andere kant uit te lopen.
Zo zijn we dan toch nog een stukje de bergen ingelopen, waarbij we uiteindelijk bij een waterval uitkwamen die we helaas door de bomen niet zo goed konden zien, maar alleen het geluid was al prachtig.
Wat opvalt is ook de hoeveelheid paragliders in de lucht; dat is big business in Mayrhofen.
Deze vliegen nagenoeg allemaal met motortjes.
Thuis kon ik nog een hele tijd wachten op mijn mannen; die bleken ‘even’ doorgelopen te zijn naar zo’n 2800 meter hoogte.
Niet wetende dat moeders het daar spaans benauwd van kreeg…
Gelukkig kwamen ze een paar uur later weer veilig en wel aan bij het hotel, na boven nog ergens te hebben geluncht.
De tweede avond kregen wij een lekker soort zelfgemaakt pizzabroodje en spaghetti in de speelweide.
Maar helaas werd Anneliese op een gegeven moment met wat borden in haar hand getackeld door wat teckels – dat was schrikken! - en werd besloten ook het diner vanaf nu in de eetzaal te nuttigen.
Het centrum van Mayrhofen is best gezellig om eens doorheen te wandelen, maar je hebt het er ook wel weer vrij snel gezien.
Er zijn veel souvenirwinkeltjes, speelgoedwinkels, héél veel Intersports en ski(verhuur)winkels, eettentjes en hotels.
Groot pluspunt is dat bij heel veel vuilnisbakken gratis hondenpoepzakjes hangen; daar zouden veel Nederlandse gemeentes nog wat van kunnen leren. ;-)
Al doende kwamen we er al snel achter dat het met 3 takkies nog niet zo handig was, om door het drukke centrum heen te sjouwen.
Ik moest in de mensenmassa steeds op m’n hoede zijn dat er niemand over onze teckels zou struikelen, naast het geleiden van ons blinde en dove teckeltje dat ik altijd al doe.
Ook kon ik niet mee naar binnen, als manlief en/of de jongens wat leuks zagen in een winkeltje.
Of we moesten even afwisselen.
Dat begon sneller dan gedacht een ‘dingetje’ te worden.
Normaal gesproken gaan wij altijd naar Efteling Bosrijk (dichtbij huis); daar zitten de hondjes bij ons in een huisje en voelt het voor hun als thuis, als wij het park even in gaan.
Maar een hotel(kamer) is dan toch net even wat andere koek.
Eigenlijk hadden wij – net als wat andere mensen - verwacht dat er iets van kennels zouden zijn, waar je je teckel(s) in zou kunnen zetten als je iets wilde/moest doen zonder de honden.
Dit bleek echter niet het geval te zijn.
De hondenopvang die er geboden wordt is in de speelweide of de bad/speelkamer (hierover later meer) van het hotel.
En voor maximaal 2 tot 3 uur.
Wanneer je echter in een soortgelijk gebied/land bent, is dit eigenlijk te weinig.
Zo besloten wij op een gegeven moment met dé kabelbaan van Mayrhofen naar boven te gaan.
3 kilometer omhoog, 3 kleuren in m’n broek, maar helemaal geweldig!
Nou kostte voor ons een ritje met z’n vieren 60 Euro; veel geld.
Maar met het wandelen naar de kabelbaan toe en het omhoog gaan, ben je al bijna een uur kwijt.
Eenmaal boven is het echt práchtig en zou je daar echt uren en úren kunnen vertoeven.
Dit gaat echter niet met opvang van 2 tot 3 uur.
We waren dus toch boven met een gehaast gevoel en steeds op onze telefoons aan het kijken.
Wat immens zonde is, want het is iets wat je bijna nooit zult zien; zo mooi en bijzonder.
En ook voor het vele geld wat je betaalt hebt is het natuurlijk zonde.
Uiteindelijk zijn wij iets langer boven gebleven omdat de kabelbaan steeds stil kwam te staan (waarschijnlijk in verband met naderend onweer), maar het was gewoon veel te kort.
Ik had er de hele dag wel willen blijven zitten…
Achteraf bleken er ook mensen met honden naar boven te zijn gegaan, maar dat was voor ons toen helaas al te laat.
Sowieso zou échte teckelopvang denk ik wel een geweldige uitbreiding zijn.
Wij waren bijvoorbeeld nog nooit als gezin naar het buitenland geweest (onder andere dóór de honden), maar álles doen met de honden erbij is nou eenmaal niet te doen.
Ik geef m’n honden niet graag uit handen (is ook nog bijna nooit voor gekomen), maar merkte tijdens de vakantie dat je dit dus toch ook echt wel eens af en toe moet (kunnen) doen voor wat quality time met je gezin. ^_^
Goed.
Dan had ik het dus nog over de bad/speelkamer.
Hiervoor hebben ze een leuke ruimte, met daarin een kleine badkuip, keuze uit een heleboel soorten shampoos en dergelijke, bankjes om te zitten, speelgoed en ligplekken voor de honden.
Deze ruimte is bedoelt als badkamer, maar ook een ruimte waar mensen en teckels elkaar kunnen ontmoeten wanneer het eens slecht weer is.
Wat ook ontzettend bijzonder was (ja, ik spring altijd van de hak op de tak), was het superleuke contact met de gasten onderling.
Nou hadden we natuurlijk sowieso allemaal de teckels al gemeen, maar daarnaast konden alle karakters an sich het ook nog eens onwijs leuk met elkaar vinden.
Grappig, dat je na een dag bij sommige mensen het gevoel kunt hebben alsof je ze al jaren kent.
Leuk ook, om op deze manier onze bevindingen over het hotel, verhalen over onze takkies, verhalen over de belevenissen aldaar en andersoortige verhalen met elkaar te delen elke dag.
En dat de geweldige Belgische dame die alleen met haar takkie was gekomen al snel bij ons aan tafel kwam ontbijten en dineren in de eetzaal; keigezellig!
Haar takkie en eentje van ons waren trouwens ook de állerbeste vriendjes en weken niet van elkaars zijde; té lief.
Qua avondeten aten we trouwens ook nog schnitzels en bbq; heerlijk!
Allemaal weer in de speelweide, lekker weertje, een loei van een bbq met alles erop en eraan; genieten!
Helaas was dat ook de avond dat wij al weer vertrokken…
In verband met de rampzalige heenweg, durfde wij het weekend niet terug te rijden.
Ook zou manlief een nog drukkere tijd dan normaal in gaan met zijn bedrijf,
dus was het belangrijk dat hij de maandag daarop goed uitgerust zou zijn.
Superlief was dat Anneliese nog wat bubbels tevoorschijn toverde, omdat ze wist dat manlief die zaterdag de ‘big 40’ aan zou tikken.
Alle gasten proostten toen op hem en dat was echt superlief.
Het was ook ontzettend lief en emotioneel hoe we elkaar uitzwaaiden.
Net voor ons ging een gezin naar huis die we met zijn alleen hebben uitgezwaaid totdat we ze niet meer zagen en niet veel later deden ze dat ook allemaal bij ons.
We zaten alle vier met een enorme brok in onze keel in de auto, want dat was toch wel heel bijzonder.
Ik kan dan ook niet anders dan zeggen dat het een geweldige ervaring is geweest, met enorm lieve mensen (én teckels natuurlijk!) en een prachtige omgeving.

Persoonlijk zouden wij overgaan op laminaat of tegels in in ieder geval de hotelkamers dus wel een goed idee vinden, alsmede de mogelijkheid van kennels en/of langere opvang.
Een beetje grappig was trouwens wel dat we in de speelweide met z’n allen met gietertjes probeerden de plasjes van onze takkies maar een beetje weg te spoelen, om het gras te sparen.
Maar met name reutjes tillen nou eenmaal bij elke scheet hun pootjes vaak al op,
dus dat is helaas een beetje een gebed zonder einde, ben ik bang…
Misschien is het een idee – wat een paar andere gasten opperden – om ook een gedeelte zand in plaats van alleen maar gras in de speelweide te maken.

Wij hopen voor Anneliese en Eric dat hun Teckel Hotel Tirol een enorm succes mag gaan worden!
Het heeft in ieder geval genoeg potentie en de omgeving is práchtig!
Ook hopen we dat er voor Anneliese snel nog een goede kracht bij komt die wat taken van haar over kan nemen, want mijn God wat werkt die vrouw ongelofelijk hard!

Lieve Anneliese en Eric, heel hartelijk dank voor deze geweldige ervaring!
Wie weet tot de volgende keer; we houden sowieso contact!

Liefs,

Cathelijne, Hans, Thobias & Elias

En natuurlijk snuffelknuffelkussen van Odie, Noddy en Loki.